Sanılıyor ki, kapitalizmle maddi temeller bağlamında bir uyumsuzluk var ve münhasıran madde uğrunda kavga veriyoruz. Bu meyanda elbette bizlerde güzel yaşamlara dair düşler besleriz. İnsanız ve her insanın güzel yaşamaya hakkı vardır ve böylesi bir yaşama dair hayaller kurar, zira bu hayalleri kurduracak bir dünyaya doğmuştur, doğmuştur madem hayal kurar ve güzel yaşamak ister, çünkü birilerinin olan bir dünyada değildir, herkesin olan bir dünyadadır ve bu dünyada onunda payı vardır. Ama maalesef istediklerimiz asla olmaz, çünkü oldurmaz kapitalist düzen, olacakmış gibi umut ettirir ama kendisine yaşamak hakkı verdiğimizi hissettikçe böyle bir umut verir ama o umut asla eylem boyutuna varmaz. Böylesi kahpe bir düzendir bu düzen ve biz bu düzenin çarklarını dönmez kılmadıkça, döne döne, o lanet çarklarda un ufak ola ola yok olup gideceğiz. Velakin hayır, kapitalizm ne bizi ezebilir ne de yenebilir bizi. Yeter ki, bizim bize ait bildiklerimiz kahpelik etmesinler bize. Ama işte kahpelik öyle bir şeydir ki, hiç ummadık yerden gelir ve bulur bizi ve düşürür hiç düşülmeyecek yerde. Bu meyanda biz de madde bağlamında kavga vermiyoruz ona karşı, zevahirde böyle bir durum varmış gibi algılanabilir ama gerçek öyle değildir. Bizim sonsuz, uzak düşlerimiz var yaşama dair, yaşamak isteğiyle dolu rüyalarımız var. Bu yüzden madde çoook arka planda kalmaktadır hatta hiç mevzu bahis değildir. Maddenin hayatımızda bir gram bile yeri yoktur, kuşkusuz maddenin varlığı yaşamamıza sebeptir ve madde kazanmak zorundayız ayakta durmak için ama ne beynimizde ne de kalbimizde bir yeri vardır maddenin ve ne de bu uğurda kavga verecek kadar düşürmeyiz kendimizi. Bizim muhalefetimiz madde bağlamında bir muhalefet değildir, insanlık ve yüce ve özgür düşlerimiz bağlamında bir muhalefettir (((onlarda her ne iseler, şayet ideallerimiz gerçek olursa o gün bizzat görür, yaşarız))). Biz yerle bağımızı söküp atmak ve kanatlanıp uçmak istiyoruz. Biz gülmek istiyoruz, bize ait olup bizden çalınanın yine bize ait olmasını istiyoruz. Ruy-i zeminin hiçbir köşesinde maddi ihtiyaç için eğilmek istemiyoruz. Başkalarının köleleri olmak istemiyoruz. İhtiyacımız olan bir şeye de barikatsız ulaşmak istiyoruz. Çünkü biz yaşamak istiyoruz. İnsanca yaşamak istiyoruz. Hakkımız olana engelsiz kavuşmak istiyoruz. Yaşadık diyebilmek istiyoruz veda vakti gelip çattığında. Beynimizde ve gönlümüzde yer edinmiş ne kadar hoş, ne kadar güzel ve ne kadar tatlı düşler varsa (((ki, bunlar hayal ürünü ve mülaki olunması muhal ender muhal şeyler değildir kesinlikle, düş deyince öyle telakki edilmesin))) onlar için yaşıyor ve savaşıyoruz. Yoksa ne yenildiğimizden, ne ezildiğimizden (((ki, gerçeği de sarf-ı nazar eyleyemeyiz, bizi maalesef yeniyor ve eziyor, ama bu madden ezildiğimiz için kavga verdiğimize delalet etmez))) böyle bir savaşın içindeyiz. İnsanlık hissedip anlasaydı, düşlerimizin tüm insanlığın düşleri olduğunu görürdü. Ama insanlık maalesef yaşamaktan korkuyor, hakkını bilmiyor, hakkını bilse de istemekten korkuyor, hakkımı istersem alırım diye korkuyor. Yemin ediyorum kim olduğumuzu bilsek, hakkımızı bilsek, bildiğimiz hakkımızı istesek, istediğimiz hakkımızı almak için bedeli ne olursa olsun amansızca kavga versek, hak ettiğimiz güzel yaşama erişiriz ve güzel yaşam münhasıran birilerinin ayrıcalığı olmaz, herkesin doğal olarak, zorlanmadan, engelsiz yaşayabileceği bir yaşam olur.

YORUMLAR