Bizler gerçekten çok utanılası hayatlar yaşıyoruz. Niye mi? Dilimizden sevgi düşmüyor ama sevmeyi bilmiyoruz, lakin sevilmekte istiyoruz. Sevilenleri kıskanıyoruz. Bir insan gerçekten seviliyor mu ve saygı duyuluyor mu ona,  işte o vakit içimizde bir yerlerde sakladığımız tüm nefretimiz faş oluveriyor ve sevilenin üzerine boca ediyoruz olanca nefretimizi. Başkaları kötü oldukça iyi olduğunu ve mutlu olacağını sananlarız. Bunu çok iyi bakıp görmeyi becerebilirsek fark ediyoruz, çünkü olabildiğince ince bir detaydır bu, toplumsal psikoloji bağlamında. Oysa sevilen hiçbir kimse bedavaya sevilmez, (((bedavaya derken, kalkıpta bir şeyler verecek gücü olduğundan, koltuk ya da para dağıttığından, dalkavukluk ettiğinden değil))) mutlaka o da seviyordur, saygı duyuyordur da ondan sevgi görüyordur. Çünkü verdiğiniz kadar alırsınız hayattan. Niye böyle oluyor? Çünkü bazıları sevmek istemiyor, saygı duymayı bilmiyor, insan gibi yaşamıyor, zulmediyor, ahlaksızca davranışlar sergiliyor, jurnal yapıyor, sonra da herkes kendisinden nefret ediyor ve böylesi bir şeye katlanamıyor. Ama diğer yandan da hem böyle davransın hem de sevilsin istiyor. Hangi hakla katlanamıyorsa ve hangi hakla böyle bir beklenti içine giriyorsa ya da hangi hakla böylesi bir muameleyi kabul etmiyorsa? Ahmaklıktan öte bir şey bu. Çünkü yaşattığını yaşar her insan! Fakat sevilen birilerini de gördüğü vakit kıskançlık krizleri geçiriyor, ona elinden gelen kötülüğü yapmaya çalışıyor, toplum içinde karalıyor, nefretleri onun üzerine yönlendirmeye gayret ediyor, elindekini aldırmak için ne gerekiyorsa yapıyor. Hayır, hayat herkes için aynıdır, sevilmek istiyorsun madem, o zaman sen de sevilen gibi yaşa, insan ol, kötülük düşünme ve yapma, kalp kırma, kuyu kazma, zulmetme, jurnalleme, zor mu bunları yapmak, böyle yaşamak? Sevilmek istiyorsan, önce sevmeyi bilecek, öğreneceksin. O zaman hiç yaşama pezevenk. İnsanlık görmek istiyorsan önce sen insan olacaksın, sevilmek istiyorsan sevmesini bileceksin!

YORUMLAR