Ey insançocukları! Dünyaya o kadar bağlanmışız ki, dünya bizi beyinsiz yapmış yani düşünemeyecek hale koymuş. Gerçekten düşünemiyoruz. Sorumuzun ve sorgumuzun olmaması bu gerçeği faş ediyor. Binaenaleyh düşünce bize çok ağır gelir olmuş. Düşünemediğimiz için soracak soru bulamıyoruz, kendimizi ve hiçbir kimseyi sigaya çekemiyoruz. Ancak ait olabiliyoruz ve önümüze gelene biat ediyoruz. Hem de öyle bir biat ki bu, kör kütük bir biat, zaten bu yüzden soramıyor ve sorgulayamıyoruz. Zira Tanrı’ya ihanet gibi görüyoruz kendimiz gibi olanları sorgulamayı. Oysa kim ki onlar ya, bizler gibi birer insan ama gerçekte insan mıdırlar yoksa başka şey midirler belli değil. Olgulara yabancı, olaylara tepkisiziz bu yüzden. Hiçbir olayı doğru çözümleyebilecek zihni kapasiteye malik değiliz. Hıyar gördük mü tuzluğu alıp koşuyoruz. Doğrularımızı ve yanlışlarımızı teşrih masasına yatırıp tefrik edemiyoruz ve kendimizle hesaplaşamıyoruz, korkuyoruz hesaplarımızın ağır geleceğinden ve hesabı veremeyeceğimizden. Ki, düşünenden de korkuyoruz, sadece düşünmekten değil. Kitap niçin yasak olur ya da kitaptan konuşmak niçin tehlikeli olur yoksa? Lütfen şöylesi bir durum çok büyük bir sahtekârlık değil de nedir; okuyun deyip düşünün dememek ve düşünenin düşüncesini de beynine hapsetmek. Bu nasıl bir paradokstur lütfen? Okumayan, düşünmeyen, düşündüğünü söylemeyen, eleştiri de bulunmayan bir insandan, toplumdan hangi hayır gelebilir lütfen? Tenekeden saltanatları sarsar ama değil mi?  Velakin böylesi bir toplumun geleceği olabilir mi? Böylesi bir toplum tedenniden kurtulup terakki kaydedebilir mi? Böyle bir toplumun insanları tekâmül edebilirler mi, tekâmül edemeyen insanlar toplumlarına yol gösterebilirler mi? Böylesi insanlara ve topluma sahip devlet kudretli olabilir mi? Ne ediyorsak kendi kendimize ediyoruz ama bunu bile idrak edecek çapta değiliz yemin ediyorum. Lütfen artık silkinelim, üzerimizde ki ölü toprağını atalım, kendimize gelelim ve bir karar verelim; ne yapacağız, nasıl yapacağız?  

YORUMLAR