Buyurun lütfen, kendi kendimizle hesaplaşma vetiresinde, tarihi tecrübelerin ışığında ve kültürel hamulemiz temelinde tüm doğrularımızın peçesini sıyırıp atamaya ve gerçek bilgiyi merdiven yapıp, aklı önder kılıp, bilimsel metotları kullanıp mutlak doğruya ulaşmaya cesaretimiz var mı? Hani nerede o ahkâm kesen enteller, yapabilecekler mi bunu? Malumatfuruş âlimler, kalemleri kiralık aydınlar maveraya dair hakikatleri mi söyleyecekler yoksa masivaya dair hakikatleri mi? Güya kendilerini layüsel gören ve her şeyi bildikleri iddiasıyla arzı endam eyleyen sahtekâr politikacılar ne zaman insanlığın menfaatleri için dövüşecekler yoksa kendi kirli çıkarları için tüm insanlığı sarf-ı nazar mı eyleyecekler yine? Hangisi daha onurluca olur? Hangisi kurtuluşu vaat eder insanlığa? Yoksa menfaatlerimizi mi düşünüyoruz ve çarklarımızı döndürme gayreti içinde miyiz? Hiçbir ezaya, cefaya, sıkıntıya katlanmadan, hiçbir fedakârlık yapmadan, hakikate teğet geçerek ve kendimize yönelen okları gerisin geriye atarak nereye varabileceğimizi sanıyoruz? Günün ve devrin adamı olmakla, hakikati örtmekle ve küçük, ucuz, basit menfaatlerimizi temin etmekle bir şey yaptığımızı, yaralara merhem olduğumuzu sanıyoruz. Sonra da kendimize matuf olarak insanız demekten hicap duymuyoruz. Oysa beklentisiz olanlardır hakikatten korkmayanlar ve hakikati apaçık olarak dile getirebilenler ve büyük bedellerden imtina etmeyenler. Çünkü her türlü kurtuluş büyük bedeller ister insandan ve insan bedel ödemeden insanlığına mülaki olamaz. Öyle insanım demekle insan olunmaz, o zaman insan gibi görünen herkesi insan sayardık ve böylesi bir şey gerçek insanlara ihanet olurdu. Dünyada ki en zor şeydir insan olmak; büyük kavgaları, büyük bedelleri, zorlu koşuları iktiza eder. Bedelini ödedik mi ki, insan olarak arz-ı endam eyleyebilmeye cüret edeceğiz insanlık toprağında? Lütfen biraz hissiyat, hassasiyet ve haysiyet. Bizim, tarihe iz bırakmış insanlardan da haberimiz yok. Onlar bizim gibi yaşayarak mı silinmesi muhal ender muhal olan iz bıraktılar? Kuru hamasetlerle ömür çürütüyoruz, zaman öldürüyoruz. İkbalimiz uğruna atmadığımız takla, çevirmediğimiz dolap, kırmadığımız kalp, ihanet etmediğimiz dost, küfretmediğimiz topluluk yok maalesef. Birileri gidecek deyip, ondan sonra her şey mutlaka ben olmalıyım diye düşünüp, halk beni şöyle görsün diye hesaplayarak, halka matuf popülist işgüzarlık yapmak uğruna insan kitlelerine şerefsizce davranabiliyoruz.

YORUMLAR