İnsanlara, doğaya, evrene, çevrenize hatta bizzat kendinize yararlı olabilme gücünüzü tam kapasite kullandığınızı düşünüyor musunuz?
Düşünün bakalım!
Sizin etki alanınız, yetiniz, beceriniz, imkânlarınız bu kadar mı?
Âtıl kalan, kullanmadığınız, kullanmayı aklınıza bile getirmediğiniz hiçbir gücünüz, aracınız, gereciniz ve hatta vaktiniz yok mu?
İki hafta kadar önce, hiç beklemediğim bir yerden bir destek geldi. Çok kolayca yapılan bir destekti. Yeni tanıştığım, düzinelerce kitap yazmış bir büyüğüm, benim de kitaplarım olduğunu öğrendi ve içeriğine bakarak bir kitabımı çevresinde tavsiye etti. Onun tavsiyesiyle, hiç tanımadığım kişiler kitabımı almaya geldi. Bu destek benim hayatımda bir fark yarattı. Önemli bir fark!
Vay canına dedim… En yakınlarımın yapmadığını, yapamadığını yeni tanıştığım bir “dost” yaptı. Kolayca yaptı. Oturduğu yerden yaptı.
Vay canına, demek, küçük bir hareketle, küçük bir davranışla insanların hayatında bir fark yaratmak mümkün.
Vay canına, demek ki yakınlarımız, dostlarımız için kolayca yapabileceğimiz faydalı şeyleri yapmıyoruz. Yapmaktan kaçınıyoruz.
Demek ki yararlı olabilme yeteneğimizin çok büyük bir bölümünü kullanmıyoruz.
Ve…
Başta kendi hayatımız, en yakınlarımızın, dostlarımızın hayatlarında fark yaratabilecek fırsatları kaçırıyoruz.
Çok büyük bir israf!
Çok önemli bir kayıp!
Vay canına!
x x x
DEĞİŞİM
Bu dünyadaki her şeyin çehresi işte bu şekilde değişir, imparatorlukların merkezi, servetlerin dağılımı, mevkilerin ayrıcalık belgeleri, kesin görünen her şey sürekli olarak yeniden düzenlenir ve yaşamış olan bir insanın gözleri, tam da değişimin en imkânsız gibi göründüğü yerde en köklü değişimi izleyebilir.
Marcel Proust, kayıp Zamanın İzinde YAKALANAN ZAMAN, S. 322
x x x
TAVSİYE
Kendinle YÜZLEŞMEYE Bir Davet!